Η έννοια της ατομικότητας της πληροφορίας είν' απ' τα πράγματα που μ' έχουν στοιχειώσει στο παρελθόν, κι' ακόμα με στοιχειώνουν. Λές οτι ένα σύνολο \(U\) απο ατομικές πληροφορίες είναι το ίδιο ατομικό, στην περίπτωση που για κάθε ατομική πληροφορία \(b\), όταν \(U \vdash b\), τότε υπάρχει μία \(a \in U\) με \(\{a\} \vdash b\): οποιαδήποτε ατομική πληροφορία ενέχεται στην \(U\), θα ενέχεται και σε κάποιο ατομικό της κομμάτι.
Αυτό ενγένει είναι χοντρή απαίτηση, καθώς η ατομικότητα κατα κάποιο τρόπο πάει κόντρα σε μία εγγενή στο χώρο έννοια ανεξαρτησίας. Σκέψου το \(U\) ως (περατό) σύνολο διανυσμάτων σε κάποιον διανυσματικό χώρο και το \(b\) ως διάνυσμα, και ερμήνευσε τον ισχυρισμό «το \(U\) ενέχει την πληροφορία \(b\)» ώς «το διάνυσμα \(b\) γράφεται ως γραμμικός συνδυασμός κάποιων διανυσμάτων του \(U\)». Να πείς οτι το \(U\) είναι ατομικό, είναι να πείς οτι κάθε φορά που ένα διάνυσμα \(b\) γράφεται ως γραμμικός συνδυασμός διανυσμάτων \(\{a_1, \ldots, a_m\} \subseteq U\), στην πραγματικότητα μπορεί να γραφτεί ως γραμμικός συνδυασμός, δηλαδή πολλαπλάσιο, ενός μόνο διανύσματος \(a \in U\). Αυτό ισχύει πιχί στην πραγματική ευθεία, οπου μάλιστα για κάθε μή μηδενικό διάνυσμα \(a \in U\) (με \(U\) μή κενο) έχουμε \(b = \kappa a\), για \(\kappa = b/a\), αλλα δέν ισχύει σε ανώτερες διαστάσεις: στο επίπεδο πιχί έχουμε \(\{(1, 0), (0,1)\} \vdash (1,1)\), αλλα κανένα απο τα διανύσματα αριστερά δέν αρκεί για να παράξει απο μόνο του το διάνυσμα στα δεξιά.
